Футбол афсонаси Пеле нафақат жаҳон чемпионатларида кўрсатган маҳорати, балки китоб ёзиш орқали ҳам халқни саводли қилишга ҳисса қўшди. Унинг автобиографияси «Мен – Пеле» Бразилияда китобхонликни оммалаштиришда ҳақиқий феноменга айланди: мухлислар уни ўқиш учун савод чиқаришга мажбур бўлишди. Расмий маълумотларга кўра, ўша йилларда мамлакатдаги саводхонлик даражаси 20 фоизга ошган.

1960-йилларда Бразилия аҳолисининг ярми саводсиз эди. Аммо Пеленинг ҳаёти ва фаолияти ҳақида қизиқиш уларни китоб ўқишга етаклади. Китобга эришиш учун эса ёзув ва ўқувни билиш керак эди — одамлар оммавий равишда мактабларга қайтишди. Бу ҳолат маориф вазирлигини ҳам ҳайратга солди — шу сабабли 1965 йили Пелега махсус Олтин медаль берилди. Бу унинг футбол майдонларидан ташқарида ҳам жамиятга таъсир кўрсатганини тасдиқлайди.

Албатта, Пеле авваламбор футбол майдонларида танилган эди. 1958 ва 1962 йилларда Бразилия терма жамоаси билан жаҳон чемпионлигини қўлга киритди. Унинг ўйин услуби, голлари ва фидокорона ҳаракатлари уни «футбол қироли» мақомига олиб чиқди. 1970 йили у тарихда биринчи бор уч карра жаҳон чемпиони бўлган футболчи сифатида рекорд ўрнатди — бу рекорд ҳали ҳам янгиланмаган.

Шу билан бирга, Пеле ўз обрўси орқали спортнинг маориф билан боғланиши мумкинлигини амалда исботлади. Унинг номи фақат голлар ва медаллар билан эмас, балки ўқишга ундаган китоб билан ҳам эсда қолди.