Қуёш ботиши билан осмон қизғиш нурга бурканиб, гўёки гулхан алангаси каби ёниб турарди. Устахонанинг деразасидан тушаётган заррин нурлар ёғоч устида ишлаётган ҳунарманднинг қўлларига тушиб, уларнинг ҳар бир ҳаракатини янада сеҳрли кўрсатарди. Унинг қўлларидаги асбоблар гўёки тилсиз суҳбатдошлардек, ёғочга нафис нақшлар соларди. Бу нақшлар шунчаки чиройли безаклар эмас, балки асрлар давомида авлоддан-авлодга ўтиб келаётган санъатнинг, халқ тарихининг, маданий меросининг ва урф-одатларининг жонли ифодаси эди.
Ҳунарманднинг исми Алишер бобо бўлиб, у ёғоч ўймакорлигининг сирларини отасидан, у эса ўз отасидан ўрганган эди. Унинг қўлларидаги асбоблар, устахонасидаги ҳар бир ёғоч бўлаги, ҳаттоки ҳаводаги чанг зарралари ҳам унга аждодларининг ҳикояларини, уларнинг меҳнати ва санъатини эслатарди. Алишер бобонинг устахонаси шунчаки иш жойи эмас, балки унинг оиласининг, халқининг тарихи сақланаётган муқаддас маскан эди.
Ўзбекистоннинг ҳар бир ҳудуди ўзига хос ҳунармандчилик услубига эга. Фарғона водийсидаги шойи атласлар, Бухоронинг заррин сўзаналари, Хиванинг ёғоч ўймакорлиги, Самарқанднинг қоғоз ишлаб чиқариш санъати – буларнинг ҳар бири халқнинг этнографик хусусиятларини, урф-одатларини ва дунёқарашини акс эттиради. Ҳунармандларнинг қўлларида яратилган ҳар бир буюм нафақат чиройли санъат асари, балки халқнинг жонли тарихидир.
Замонавий технологиялар ҳунармандларга ўз санъатларини дунёга танитиш имконини берди. Интернет, ижтимоий тармоқлар ва онлайн платформалар орқали улар ўз маҳсулотларини глобал бозорларга чиқариш, бошқа мамлакатларнинг ҳунармандлари билан тажриба алмашиш ва янги ғоялар олиш имкониятига эга бўлдилар. Лекин, шу билан бирга, улар ўз анъаналарини сақлаб қолиш ва уларни келажак авлодларга етказиш учун ҳам ҳаракат қилмоқдалар.
Алишер бобонинг қўлларида яратилган ҳар бир нақш унинг қалбининг бир парчаси, унинг халқига бўлган муҳаббатининг ифодаси эди. Унинг учун ҳунармандчилик шунчаки касб эмас, балки ҳаёт тарзи, ўзлигини англаш ва аждодлар меросини сақлашнинг бир усули эди. У ёғочга нақш солар экан, гўёки вақт тўхтаб қолгандек, у фақат ўз санъати билан, ўз халқи билан бирлашиб кетарди.
Унинг қўллари остида оддий ёғоч бўлагидан гўзал санъат асари яралар экан, бу нафақат унинг меҳнатининг, балки бутун халқнинг руҳиятининг, унинг орзу-умидларининг ва келажакка бўлган ишончининг ифодаси эди.
